سال نو مبارک

کمتر از پنج دقیقه به شروع سال جدید مانده. سال ۲۰۱۱ سال قشنگی‌ بود. با اینکه به همه اهدافی که برای این سال داشتم، نرسیدم ولی‌ خوب بعضیهایشان عملی‌ شدند :) چند تا مسافرت رفتم: سیاتل، واشنگتن دی سی‌، پورتلند (ایالت ارگان)، و چند شهر ایالت تگزاس. یه مقاله‌ام قبول شد و ۲ تا رّد شد! چند تا دوست جدید پیدا کردم، البته متأسفانه یا شاید خوشبختانه ساکن شیکاگو نیستند! خوشبختانه از این نظر که بهانه میشوند که به شهرهای دیگر سفر کرد. پرپوزال دکترا را شروع کردم و الان ۶۴ صفحه شده :) البته قرار بود که دفاع پروپزالم تا دسامبر تموم بشه که نشد. حالا امیدوارم که تا ۲ ماه دیگه تموم بشه.

امیدوارم امسال سالی‌ با جنگ کمتر و آرامش بیشتر برای همه باشه. برای من، امسال سال دفاع از پرپوزال، چاپ ۳ تا مقاله، چند تا مسافرت، یه کارآموزی خوب رفتن توی تابستان، ورزش بیشتر، نوشتن توی این وبلاگ، گیتار یاد گرفتن و دوچرخه سوار‌ی کردنه (در فصل گرم سال البته). امسال می‌خواستم هر هفته یه پست اینجا بنویسم ولی‌ خوب کلا در طول سال ۶ تا پست بیشتر ننوشتم! یعنی‌ خیلی‌ موضوع‌ها و اتفاقها هست که دوست دارم در موردشون بنویسم. ولی‌ خوب عملا آنقدر نمینویسم تا یادم میره اصلا چی‌ می‌خواستم بگم!

پنج در پنج

یکی‌ دو روزِ پیش وقتی‌ ایدهٔ پنج در پنج را خواندم، اولین چیزی که با خودم گفتم این بود: کاش ایران بودم! امروز که چهارشنبه است، از صبح دارم به حجابِ اجباری و این طرحِ قشنگ فکر می‌کنم و مدام با خودم میگم کاش میشد که پنجشنبه‌ها برم ایران :)
با خیلی‌ها که از حجاب اجباری حرف میزنم، اعتقاد دارند که مسالهٔ خیلی‌ مهمی‌ نیست و نگرانیهای بزرگتری وجود دارد و حق‌هایِ بزرگتری پایمال میشود. ولی‌ من فکر می‌کنم وقتی‌ حق اولیه انتخاب لباس را در ایران نداریم، چطور میتوانیم حقوق بزرگتری بخواهیم. نداشتن حق انتخاب لباس، تفکرات مرد سالاری را به شدت تقویت می‌کند.

فقط می‌خواستم بگویم که تحسین می‌کنم تمام زنانی را که از حقوقشان دفاع میکنند و دست از مبارزه برنمیدارند.

تائید شدم

امروز با اعضای کمیتهٔ دکترایم جلسه داشتم و کارهایی که تا حالا کردم و کارهایی که قراره انجام بدم را ارایه دادم. همه توافق کردند که کارهای انجام شده برای دفاع از پروپزال کافیه‌ و ایده‌‌هایم برای دکترا خوب و قابل قبول. حالا باید پروپزال‌ام را بنویسم (حدود ۵۰ تا ۶۰ صفحه). قرار شد که دفاع از پروپزال را دسامبر انجام بدم که خیلی‌ جالبه، چون این دسامبر می‌شه ۳ سال که اومدم آمریکا.
بدجوری احساس سبکی دارم، یعنی‌ الان دارم رو هوا راه میرم.

تابستان امسال

یک ماهی هست که ترم بهار تمام شده و تابستان ما شروع شده که البته من سه هفته اش را خانه نبودم. دو هفته رفتم دانشگاه پردو (Purdue University) برای یک دوره درسی مرتبط با تحقیقم. یک هفته هم رفتم سیاتل برای یک کنفرانس که مقاله ام قبول شده بود. هر دو مسافرت تجربه بسیار جالبی بودند. یکی از اثرات این مسافرتها این بود که فهمیدم چقدر از نظر فیزیکی ضعیفم و به ورزش احتیاج دارم. هفته پیش باشگاه ثبت نام کردم و هرروز می روم و ورزش می کنم.
برنامه تابستانم هم کار کردن روی پروپزال دکتراست که ترم پاییز بتوانم پروپزالم را دفاع کنم. دلیل کارآموزی نرفتن هم نوشتن پروپزال بود. سپتامبر هم قراره یک مسافرت برویم واشنگتن دی سی.
هوا هم اینجا آنقدر گرم و شرجی است که بیحال می شوی.

حال و احوال این روزها

تولد وبلاگم و تولد خودم آمد و رفت. یه هدیه خیلی‌ خوشگل گرفتم. یه ددلاین روز بعد از تولدم داشتم. امشب هم یه ددلاین دیگه داشتم. امیدوارم که هر دو تا مقاله‌ام قبول بشه. مقاله اولی‌ برای کنفرانس تو یونان که البته من خودم نمیتونم برم، ولی‌ دومی‌ سیاتل برگزار می‌شه. یه ورکشاپ هم هست که برگزارکنندگانش کسانی‌ هستن که من مقاله‌هایشان را می‌خوانم برای تزم. برای حرف زدن با آن آدم‌ها می‌خواهم بروم آنجا!

عروسی دو تا از دوستهای خوبمان رفتیم که خیلی‌ هم باحال بود. عروس و داماد ایرانی‌ هستن و اینجا با هم آشنا شدن. هر دو هم دانشجوی دکترا هستن. من هم از فرصت استفاده کردم و یک جفت کفش پاشنه بلند مشکی‌ خریدم که خیلی‌ هم دوستشان دارم. با اینکه پاشنهاش بلنده و نازک، ولی‌ راحته و تمام مدت عروسی پام بود. یک شب هم رفتم دیدن دوست همکلاسیم که پارسال فارغ‌التحصیل شد. ماه‌ها بود که ندیده بودمش. شب هم پیشش موندم و کلی‌ حرف زدیم و دلی‌ از عزا در آوردیم!

ساعت دیگه ۳ نصف شبه و من دیگه نمیتونم چشمم رو باز نگاه دارم.

نوروز مبارک

آنقدر ننوشتم که سال نو میلادی چسبید به نوروز :)
این چند ماه هر بار که آمدم اینجا یا در فیسبوک یک چیزی بنویسم مبنی بر اینکه مهمونی باحالی‌ رفتم یا به هر دلیلی‌ خوشحال بودم، اینقدر خبر بد دیدم که کلا یادم میرفت که آمدم چیزی بنویسم. ولی‌ حالا که فقط چند ساعت به سال تحویل مانده و من امسال برای سومین سال این لحظهٔ‌ قشنگ را فرسنگها دورم از خانواده و دوستانم در ایران، می‌خواهم اعترافی بکنم.

در این سه سال، امسال برای اولین بار هم حس سال نو میلادی را داشتم و هم حس نوروز را دارم! حالا شما اسمش رو بگذارید غربزدگی، ولی‌ من سال ۲۰۱۱ را با دوستان غیر ایرانیم جشن گرفتم. کلی‌ مهمانی رفتم. مهمانیهای غیر ایرانی‌ را از این نظر خیلی‌ دوست دارم که لازم نیست با همه سلام و احوال پرسی‌ و تعارفهای بی‌معنی بکنی‌! توی مهمانیهای ایرانی‌ همیشه یک استرسی روی آدم هست که در مهمانیهای غیر ایرانی‌ نیست (یا من متوجه نمیشوم). هیچ کس هم به کارت کاری ندارد که چی‌ پوشیدی، چقدر می‌خوری، مینوشی، میرقصی یا اصلا تمام مدت یک گوشه نشستی و فقط با یک نفر حرف زدی. به دوستان غیر ایرانیم تبریک گفتم و کارت پستال برای بعضیهایشان فرستادم. حتا اهدافم رو هم برای امسال مشخص کردم.

برای نوروز امسال هم، دیشب با چند تا از بچه‌های ایرانی‌ و غیر ایرانی‌ جشن گرفتم. میزبان هم دوست امریکاییم بود. چون خانهٔ بزرگی‌ در حومهٔ شهر دارد، آنجا مهمانی را برگزار کردیم. در حیاط هم آتش درست کردیم و ۴شنبه سوری را هم برگزار کردیم. هر کسی‌ هم غذایی درست کرده بود و آورده بود. یعنی‌ نه هفت‌سین داشتیم، نه ۴شنبه سوری بود و نه سال تحویل (از نظر تقویمی) ولی‌ واقعا خوش گذشت. آواز خواندیم، نوشیدیم، خندیدیم و آرزوهای خوب کردیم.

هنوز خانه تکانیمان تمام نشده! الف دارد جارو برقی میکشد. فکر کنم اولین باریست که جارو برقی میکشد در زندگی‌ مشترکمان (از این کار متنفره!) می‌خواهیم لباس نو بپوشیم برای سال تحویل و شراب بنوشیم. من هیچوقت تا به حال هفت‌سین درست نکرده ام. بعد از ازدواج ، سال تحویل ها همیشه یا خانهٔ خانواده من بودیم یا خانواده الف. از وقتی‌ هم که آمدیم آمریکا، هیچ سال هفت‌سین نگذاشتم. ولی‌ یه حس قشنگ و کوچکی از شادی دارم امسال و می‌خواهم برای تمام دوستان و عزیزانم آرزوهای خوب بکنم. امیدوارم که امسال شادی و آرامش بیشتری نصیب همهٔ مردم دنیا باشه.

سال نو مبارک

چند دقیقه بیشتر به سال نو میلادی باقی نمانده. امیدوارم که امسال سال بدون جنگ و کشتار و اعدام و پر از شادی و آرامش در سراسر دنیا باشد.

دومین سالگرد

دو سال پیش ساعت 5 بعدازظهر از هواپیمای ترکیش ایرلاین توی فرودگاه شیکاگو با کلی امید و آرزو و ترس و اضطراب پیاده شدم. انگار که 5 سال از آن روز می گذرد. باید بنویسم از این همه اتفاقاتی که افتاده و اینهمه جاهایی که دیده ام و چیزهای جدیدی که یاد گرفته ام.

دوباره خداحافظی

با یکی دیگر از بچه های گروه امروز خداحافظی کردیم. رفت اوهایو پیش دوست دخترش. همان هفته اولی که آمریکا بودم، میزبانم تازه با دوست صمیمیش که کانادا کار پیدا کرده بود، خداحافظی کرده بود. می گفت اینجا دوستها کار پیدا می کنند و می روند. خودش سال بعد رفت آلمان. حالا نفر بعدی ....

نه به مجازات اعدام

کاش یک روز برسه که هیچکس به هیچ جرمی - هیچ جرمی - اعدام نشه.